Protestantse gemeente

 

te Mijnsheerenland

World Servants 2017

2015 Zambia 2016 Ghana 2016 Haïti

Nadat Marijke de Lange in 2015 naar Zambia was geweest en in 2016 naar Haïti, ging ze in 2017 naar Sierra Leone.

Het kiezen voor dit project heb ik meteen op de dag gedaan toen ik terug kwam uit Haïti. Bij de keuze maken voor dit project heb ik opnieuw mijn hart gevolgd. Ik wist op dit moment ook nog niet wat mij te wachten stond. Wel wist ik dat ik dit jaar als kinderleiding mee wilde. Helaas hadden die projecten al voldoende leiding. Omdat ik dit jaar toch graag weer op wilde, besloot ik om als deelnemer naar Sierra Leone te gaan.

Toen we bij het voorbereidingsweekend elkaar voor de eerste keer ontmoetten, was het meteen een gezellige groep. Het bleek dat een groepsgenoot van het project in Haïti zich ook had ingeschreven voor Sierra Leone. Dat maakte het extra gezellig. We gingen dit jaar met 38 man naar Sierra Leone. Tijdens het voorbereidingsweekend kregen we te horen dat we in het regenseizoen zouden gaan. Het was nog de vraag of we hier veel last van zouden krijgen of niet. Er kwamen vragen als: moeten we een regenjas meenemen of niet en helpt een paraplu? Op deze vragen was door de ervaringen van de jaren ervoor het antwoord heel duidelijk, “nee als het regent moeten we schuilen want dan gaat het tekeer ook.”

 

Toen was het eindelijk tijd om te gaan. Na een lange maar gezellige reis landden we in Freetown in Sierra Leone. Vanaf het moment dat we aankwamen begrepen we waarom de regenjassen en paraplu’s niet gingen helpen. We kwamen namelijk aan in de stromende regen. De tassen moesten op de bussen en wij moesten er snel in. Eenmaal aangekomen bij Laminaya was het inmiddels gelukkig droog geworden. We moesten snel onze tassen binnenzetten en weer door want er was een ceremonie voor ons geregeld. We werden begroet met zang en dans. In een grote optocht liepen we naar de bouwplaats waar we plaatsnamen voor allemaal toespraken. In totaal was het 20 minuten lopen van onze slaapplaats naar de bouw, dit gingen we iedere dag lopen. Toen de ceremonies voorbij waren, want ja in Sierra Leone houden we het natuurlijk niet bij één ceremonie maar er moesten er wel twee plaatsvinden, konden we terug naar onze slaapplaats. Hier was het tijd om onze tassen uit te pakken. We kwamen erachter dat de tassen niet waterdicht waren dus je raadt het al….. al onze spullen waren doorweekt door de regen! Snel waslijnen ophangen om de spullen te laten drogen. Toen iedereen gesetteld was, was het tijd voor onze eerste Afrikaanse maaltijd. Vol goede moed gingen we naar de eetzaal, helaas keken we allemaal toch wat bedenkelijk naar onze eerste maaltijd. Want zoals een echte Afrikaan kregen we vis voorgeschoteld. Deze vis had alleen nog wel ogen en tanden. Tsja moesten we dit nu echt gaan eten. Helaas hadden we niet veel keus en begonnen we met lange tanden te eten. Onze eerste herinneringen waren gemaakt.

Zondag hadden we onze eerste kerkdienst. In onze nette kleding gingen we naar de kerk waar we als echte Afrikanen een half uur te laat binnenkwamen. We werden enthousiast verwelkomd en tijdens de dienst hebben we gezongen en moesten we onszelf allemaal voorstellen. Als laatste was er het Heilig Avondmaal. We kregen zelf de keuze of we hieraan wilden deelnemen of niet. Samen met een aantal groepsgenoten heb ik besloten om dit wel te doen. Eén voor één werden we gezegend en kregen we iets wat leek en smaakte als eetpapier. Dit was bij deze mensen het avondmaal. Het was een hele ervaring.

 

Maandag begonnen we aan onze eerste bouwdag althans dat dachten we, er was namelijk eerst weer een ceremonie die ongeveer 4 uur duurde. Na deze ceremonie waar de eerste stenen waren gelegd,  was het alweer tijd voor de lunch en na de lunch konden we dan eindelijk zelf gaan beginnen met bouwen. Het bouwen ging gestaag. Ondanks dat we iedere dag wel met grote regelmaat moesten schuilen voor de regen,  vlotte de bouw en begon er langzamerhand wel een gebouw te ontstaan. En ook ondanks dat  iedereen wel een keer op de ziekenboeg heeft gelegen ging het allemaal door. Op de laatste dag hadden we dan ook als resultaat dat alle muren stonden met ramen erin en dat het dak bijna helemaal af was. Ons doel was bereikt. Maar niet alleen ons bouwdoel was bereikt, nee ook met deze andere cultuur hebben we weer veel nieuwe ervaringen opgedaan.

 

Tijdens de cultuuruitjes hebben we huisbezoeken gedaan, we hebben een sleepover gehad, we zijn de jungle ingegaan, rijst geplukt, een ziekenhuis en een bakkerij bezocht, gekookt en een boottocht gemaakt. Naast deze leuke uitjes hebben we ook heftige verhalen gehoord over de oorlog en de ebola. We hebben niet alleen de verhalen in globale lijnen gehoord maar ook echt de levensverhalen van deze mensen en hoe ze door de oorlog heen zijn gekomen. Dit zijn verhalen die ons stil doen staan bij hoeveel geluk wij eigenlijk hebben.

Tijdens dit project heb ik heel veel mooie maar heftige gesprekken gehad met de bevolking. Het was mooi om te zien hoe open ze waren over de periodes in hun eigen leven.

Eén van de herinneringen die ik niet snel ga vergeten is toch wel op het huisbezoek geweest. In dit land zijn de vrouwen nog altijd minderwaardig en dit merkte je wel. Tijdens het huisbezoek lieten ze zien hoe ze in een palmboom klommen om palmnoten eruit te halen. Nadat ze het hadden laten zien werd gevraagd of wij het wilden proberen. Nadat iemand anders het had gedaan wilde ik dit ook wel proberen. Van de mannen mocht dit niet. Toen we naar de reden vroegen werd als antwoord gegeven: “vrouwen klimmen niet in bomen dit is mannenwerk.” Dit maakte mij vastberaden om het wel te doen. Ondertussen was het hele dorp toegestroomd, omdat ze in de gaten hadden dat er iets ging gebeuren. Toen we uiteindelijk voor elkaar kregen dat ik het mocht proberen begonnen alle vrouwen te juichen. Dit werd nog harder toen het ook daadwerkelijk lukte om in de boom te klimmen. Later hoorde ik van de groep die mee was op huisbezoek dat dit voor de vrouwen een mooi moment was. Het was een mooi moment omdat ik heb laten zien dat vrouwen hetzelfde werk kunnen doen als mannen. Vrouwen kunnen ook in bomen klimmen. Op dit moment vechten de vrouwen in het land ook voor gelijkheid, dus dit was een mooi voorbeeld.

 

Deze paar weken hebben mij opnieuw veranderd. Tijdens dit project is mijn geloof sterker geworden en het heeft ervoor gezorgd dat ik dankbaarder ben voor alles wat ik kan en wat ik heb. Ook hoop ik dat ik na dit project mensen kan gaan inspireren om ook een reis als deze te gaan maken.

 

Een fotoserie is HIER te zien

 

Ook in 2018 ga ik weer deelnemen aan een nieuw project.

2018 Guatemala